Overdenking over ‘missen’

Dag mooie mensen misschien heb je tijd voor overdenking over wat of wie je nu eigenlijk mist in deze tijd, of in je leven? En wat je niet langer meer wenst te missen… Startend eerst maar eens met een mooi verhaal van Toon Tellegen over missen.

Een ochtend klopte de mier al vroeg op de deur van de eekhoorn. ‘Gezellig,’ zei de eekhoorn.
‘Maar daar kom ik niet voor,’ zei de mier.
‘Maar je hebt toch wel zin in wat stroop?’
‘Nou ja … een klein beetje dan.’
Met zijn mond vol stroop vertelde de mier waarvoor hij gekomen was.
‘We moesten elkaar een tijdje niet zien,’ zei hij.
‘Waarom niet?’ vroeg de eekhoorn verbaasd.
Hij vond het juist heel gezellig als de mier zo maar langs kwam. Hij had zijn mond vol pap en keek de mier met grote ogen aan.
‘Om erachter te komen of we elkaar zullen missen,’ zei de mier. ‘Missen?’
‘Missen. Je weet toch wel wat dat is?’
‘Nee,’ zei de eekhoorn.
‘Missen is iets wat je voelt als iets er niet is.’
‘Wat voel je dan?’
‘Ja, daar gaat het nou om.’
‘Dan zullen we elkaar dus missen,’ zei de eekhoorn verdrietig. ‘Nee,’ zei de mier, ‘want we kunnen elkaar ook vergeten.’ ‘Vergeten! Jou?!’ riep de eekhoorn .
‘Nou,’ zei de mier. ‘Schreeuw maar niet zo hard.’ De eekhoorn legde zijn hoofd in zijn handen.

‘Ik zal jou nooit vergeten,’ zei hij zacht.
‘Nou ja,’ zei de mier. ‘ Dan moeten we nog maar afwachten. Dag!’
En heel plotseling stapte hij de deur uit en liet zich langs de stam van de beuk naar beneden zakken.
De eekhoorn begon hem onmiddellijk te missen.
‘Mier,’ riep hij ‘ik mis je!’ Zijn stem kaatste heen en weer tussen de bomen.
‘Dat kan nu nog niet!’ zei de mier. ‘Ik ben nog niet eens weg!’
‘Maar toch is het zo!’ riep de eekhoorn.
‘Wacht nou toch even,’ klonk de stem van de mier nog uit de verte.
De eekhoorn zuchtte en besloot te wachten. Maar hij miste de mier steeds heviger.
Soms dacht hij even aan beukenotenmoes, of aan de verjaardag van de tor, die avond , maar dan miste hij de mier weer.
’s Middags hield hij het niet langer uit en ging hij naar buiten.
Maar hij had nog geen 3 stappen gedaan of hij kwam de mier tegen moe, bezweet, maar tevreden.
‘Het klopt,’ zei de mier. ‘Ik mis jou ook. En ik ben je niet vergeten.’
‘Zie je wel,’ zei de eekhoorn.
‘Ja,’ zei de mier.
En met hun armen om elkaars schouders liepen zij naar de rivier om naar het glinsteren van de golven te gaan kijken.

Het mooie is van deze tijd dat ik vele gesprekken voer en met een aantal mensen vaker in contact ben dan voor de Coronatijd. Deze week kwam in gesprekken en schrijfsels het thema missen voorbij. Voor sommigen betekent deze tijd rust en bezinning anderen zijn harder aan het werk dan ooit. De gedachte dat de toekomst onvoorspelbaar is,  het zoeken naar kansen alternatieven en mogelijkheden steeds opnieuw proactief in het leven staan. En dat was de toekomst eigenlijk altijd al, onzeker, grillig en vol verrassingen. Pro-actief heeft in deze maatschappij vele betekenissen meestal gekoppeld aan initiatiefrijk zijn. En wat het voor mij betekent is vooral de fase en het proces wat eraan vooraf gaat, laten we het de pro-fase noemen. Mijzelf verbinden met wat werkelijk belangrijk is, met mijn diepste waarden en mijn innerlijke melodie. Door meditatie, door creatie, van binnen naar buiten van buiten naar binnen. Van essentie naar samen kleur brengen in dit leven. Pas als er verbinding is met wie je werkelijk bent kun je kleur brengen voor jezelf en de ander. Soms als vanzelf en soms even helemaal niet. En daarbij kunnen zijn, zonder oordeel, zonder te duwen of te trekken aan mijzelf of aan de ander. Dat is levenskunst geloof ik.

De vraag, wie mis ik, wat mis ik eigenlijk in deze tijd of mis ik  wel iets, is een mooi startpunt en brengt mij naar de essentie. Mis ik mijn werk? Wat mis ik in mijn werk? Wat en wie mis ik in leven? En vooral ook, wat kan niet langer gemist worden in mijn leven. Wat is het waar ik mij nu en straks weer aan wil verbinden? Deze tijd brengt mij vaak ook weer terug naar de tijd in Nieuw Zeeland lang geleden, kinderen 3, 6 en 9 jaar oud. Zelf lesgeven en het zijn met de dag, de overweldigende natuur en bovenal met elkaar. Te -vrede-n. Geen besef meer van dagen of tijd, af en toe berichtjes van overzee, en zo nu en dan behoefte aan een kop koffie met opa’s en oma’s even eten en kletsen met vriendinnen. Mediteren met en in de natuur, helder blauw water en een helder blauwe lucht met meer pixels dan ooit eerder ervaren. Deze ervaring was en is helend en tot op de dag van vandaag een anker. De blauwe luchten van nu en en het groen van de bomen ik kijk en kijk. En net zoals toen ik terugkwam en mij opnieuw mocht verbinden met het leven hier zit ik op een bankje  in de tuin omdat ik het binnen zitten na zolang buiten niet kon verdragen, en ik kijk en kijk naar de diep blauwe lucht. Net zo blauw als ik mij herinner, helend.

Reis binnenkort mee met Desiree en met mij, we gaan 21 dagen op een innerlijke reis. We houden je op de hoogte!

Lieve groet, Erica